Kva for krav må stillas til at rente er omtale i utleggsforretning
05.12.2003, 2002/1047, sivil sak, anke
Panteloven §§ 1-4 og 1-5
DnB Finans AS (advokat Tor Helge Gjesdahl) mot 1. A og 2. Nordea Bank Norge ASA
Panteloven §§ 1-4 og 1-5
DnB Finans AS (advokat Tor Helge Gjesdahl) mot 1. A og 2. Nordea Bank Norge ASA
Lund, Stang Lund, Stabel, Rieber-Mohn og Aasland
Ved fordelingsordskurden til namsretten blei DnB Finans tilkjent renter i samsvar med panteloven § 1-5 bokstav b, det vil seie frå to år før begjæringa om tvangsdekning. Kravet til banken på ytterlegare rente, frå tre år før begjæringa om utlegg og fram til utleggsforretninga, blei ikkje teke i betraktning, jf. panteloven § 1-4 første punktum som fastslår - så lenge ikkje noko anna følgjer av loven - at ein panterett berre har rettsvern når det er fastsett ein bestemt sum eller ein høgaste sum for pantekravet. I dette tilfellet var det i utleggsprotokollen ikkje nemnt nokon bestemt sum for rentekravet, men rentefoten og dato for berekninga av kravet var nemnde. I grunnboka vert normalt berre den summen utleggspantet dekkjer, tinglyst, og i dette tilfellet gjekk det ikkje fram noko om renter.
Banken anka til lagmannsretten på det grunnlaget at rentekravet var dekt av det tinglyste utleggspantet og difor skulle vore lagt til den summen som gjekk inn i fordelingsordskurden, men fekk ikkje medhald. Vidare anke til Høgsterett førte heller ikkje fram. Høgsterett la til grunn at ordlyden i loven var klar. Førearbeida, publisitetsomsynet og juridisk litteratur støtta ei løysing i tråd med lovens ord. Denne løysinga, som inneber at namsmannen må berekne rentekravet i utleggsprotokollen, ville rett nok ha ikkje umonalege konsekvensar ved at den praksisen som blei følgd i dette tilfellet, var utbreidd. Men desse konsekvensane kunne ikkje begrunne ei anna løysing enn den som følgde av ordlyden, som også for øvrig hadde dei beste grunnane føre seg.
Ved fordelingsordskurden til namsretten blei DnB Finans tilkjent renter i samsvar med panteloven § 1-5 bokstav b, det vil seie frå to år før begjæringa om tvangsdekning. Kravet til banken på ytterlegare rente, frå tre år før begjæringa om utlegg og fram til utleggsforretninga, blei ikkje teke i betraktning, jf. panteloven § 1-4 første punktum som fastslår - så lenge ikkje noko anna følgjer av loven - at ein panterett berre har rettsvern når det er fastsett ein bestemt sum eller ein høgaste sum for pantekravet. I dette tilfellet var det i utleggsprotokollen ikkje nemnt nokon bestemt sum for rentekravet, men rentefoten og dato for berekninga av kravet var nemnde. I grunnboka vert normalt berre den summen utleggspantet dekkjer, tinglyst, og i dette tilfellet gjekk det ikkje fram noko om renter.
Banken anka til lagmannsretten på det grunnlaget at rentekravet var dekt av det tinglyste utleggspantet og difor skulle vore lagt til den summen som gjekk inn i fordelingsordskurden, men fekk ikkje medhald. Vidare anke til Høgsterett førte heller ikkje fram. Høgsterett la til grunn at ordlyden i loven var klar. Førearbeida, publisitetsomsynet og juridisk litteratur støtta ei løysing i tråd med lovens ord. Denne løysinga, som inneber at namsmannen må berekne rentekravet i utleggsprotokollen, ville rett nok ha ikkje umonalege konsekvensar ved at den praksisen som blei følgd i dette tilfellet, var utbreidd. Men desse konsekvensane kunne ikkje begrunne ei anna løysing enn den som følgde av ordlyden, som også for øvrig hadde dei beste grunnane føre seg.