Krav til vedtaking av forenkla førelegg

Saka gjaldt kva krav som må stillast for at vedtakinga av eit forenkla førelegg skal vere bindande som viljeserklæring, jf. straffeprosesslova 259 andre ledd nr. 3 og EMK artikkel 6 nr. 1.

A, som er tysk statsborgar og busett i Tyskland, skreiv i mai 2006 under eit forenkla førelegg for å ha køyrt bil i 109 km/timen i 80-sone i Østerdalen. Førelegget fastsette ei bot på 6 500 kroner, subsidiært fengsel i 15 dagar. Etter heimkomsten angreip han førelegget. Han hevda at han ikkje hadde køyrt så fort.

Lagmannsretten kom til at det ikkje låg føre manglar ved vedtakinga av førelegget, og at det var klar sannsynsovervekt for at A hadde forstått kva vedtakinga innebar. Ei subsidiær innvending om at straffelova § 259 er i strid med EMK artikkel 6, førte ikkje fram.

Etter EMK artikkel 6 nr. 1 har den som er sikta for eit strafferettsleg forhold, rett til domstolsprøving. Denne retten er ikkje absolutt, men EMD har stilt opp visse vilkår for å godta ei fråseiing. Ved å vedta eit forenkla førelegg godtek ein at det kjem ein strafferettsleg reaksjon. Høgsterett kom til at dersom ei vedtaking skal vere bindande som viljeserklæring, må det gå fram av blanketten for førelegget at den sikta ved å underteikne førelegget seier frå seg retten til domstolshandsaming.

Les avgjørelsen i sin helhet