Saka gjeld spørsmålet om frådrag for inngåande avgift etter meirverdiavgiftslova § 21

Dommere: Møse, Normann, Sandberg, Tønder, Matningsdal

Saka gjeld spørsmålet om frådrag for inngåande avgift etter meirverdiavgiftslova § 21 når det var klart for kjøparen at utgåande meirverdiavgift ikkje ville bli betalt fordi seljaren var konkurs og heile kjøpesummen skulle brukast til nedbetaling av gjelda til seljaren. 

Skatt øst vedtok å tilbakeføre frådragsført inngåande meirverdiavgift hos Invex AS etter kjøp av eit varelager frå Badehuset Norge AS. Invex kravde vedtaket oppheva, men fekk ikkje medhald i tingretten og lagmannsretten. 

Fleirtalet i Høgsterett – tre dommarar – kom til same resultat. Også ved meirverdiavgiftslova må det kunne etablerast avgiftsplikt dersom det er nødvendig for å underkjenne tilpassingar som på ein illojal måte tek sikte på å utnytte utforminga av regelverket. Det er ikkje noko eigna generelt kriterium for å nekte frådrag at partane har ei ”felles forståing” av at det ikkje skal betalast inn avgift. Men i denne saka måtte frådrag nektast. Partane hadde, med samtykke frå banken, gjort ein avtale om at heile kjøpesummen skulle gå til å innfri kravet frå banken i konkursbuet. Partane og banken hadde ei felles interesse av at beløpet blei sett så høgt som mogleg. Banken fekk også dekt pantegjelda til dotterselskapet til Badehuset. Dei som underteikna avtalane, var eller hadde vore involverte både hos Badehuset og Invex. Arrangementet var eit utslag av ein sterk interessefellesskap og var ikkje i samsvar med lova sitt krav om symmetri mellom inngåande og utgåande avgift. 

To dommarar (Normann og Sandberg) røysta for at vedtaket skulle opphevast. Det kunne nok også på meirverdiavgiftsområdet vere eit visst rom for å gjere unntak til skade for den private parten på ulovfesta grunnlag. Men drøftingane i departementet av spørsmål knytte til regulering av avgiftsspørsmål i samband med abandonerte eigedelar viser at ein her står overfor vanskelege avvegingar som lovgivaren er den nærmaste til å gjere. Eit eventuelt unntak frå § 21 måtte under alle omstende reserverast for dei klare misbrukstilfella. Det var ikkje tilfellet her. Det var ikkje utan vidare klart kva som var ”riktig pris” for varelageret, og salet eliminerte ikkje den økonomiske eksponeringa. Nekting av frådrag ved interessefellesskap mellom kjøparen og seljaren kunne føre til ei konkurransevriding. 

Det blei ikkje tilkjent sakskostnader for nokon av instansane.

 Les avgjørelsen i sin helhet